Coming to Cambodia

Het einde begint in zicht te komen nu ik het 4e land van mijn reis bereikt heb: Cambodja. Na de afgelopen 2 dagen 2 erg toeristische tours te hebben gedaan snak ik wel naar iets nieuws.

De tour naar de Mekong delta viel vooral tegen doordat de dag wel erg geordend en georganiseerd verliep. Na een busrit van 2 uur met een verplichte stop bij een fabriekje waar ze toeristen-spul maakten en verkochten gingen we per boot naar eilanden in de delta. Daar zagen we hoe honing gemaakt werd (moet ik daarvoor naar Vietnam?) en op een volgend eiland hoe ze cocosnoot-snoepjes maakten. De lunch van rijst met een klein beetje groente en kippenbotten (geen eetbaar vlees te bekennen) was ook niet veel soeps, en het tochtje erna per roeiboot door de kanalen was door de drukte eerder een half uurtje filerijden (of filevaren zo u wilt) dan iets leuks.

De tour naar de Cu Chi tunnels was gelukkig een stuk memorabeler. Vooral door onze gids (mister Bihn), een half-Vietnamese/half-Filipijnse ex-militair voor de Amerikanen. Zijn verhaal was duidelijk andere dan het verhaal dat in het oorlogsmuseum getoond werd, en gaf een meer menselijk gezicht aan de Amerikaanse soldaten (de politiek was vooral fout, maar individuele militairen konden hier weinig aan doen). Het was dan ook goed om het weer eens van een andere kant te bekijken.

Het bezoek gaf me ook veel respect voor de Vietcong, die in 3 lagen van in totaal ruim 250km tunnels de Amerikanen telkens te slim af waren. Met boobytraps en snipers wisten ze stand te houden. Wanneer je door de tunnels kruipt of in een sniperhol klimt merk je pas echt hoe zwaar het moest zijn om daar jaren in te overleven. Het is er warm, beklemmend en oncomfortabel klein, al was het voor de veel kleinere Vietnamesen ongetwijfeld makkelijker dan voor mij.

De verhalen, beelden en de tunnels zelf zorgen ervoor dat je juist respect krijgt, voor de militairen van beide kanten. Het kende absoluut niet de deprimerende of soms politiek getinte indruk die eerdere bezoeken bij het War museum of de Hao Lo prison op mij maakten. Aan het einde van de rondleiding kregen we ook de kans om met echte kogels te schieten, en die kans heb ik dan ook maar aangegrepen. Met een AK-47 op targets wat verderop knallen had toch wel zo zijn charme. Ik wist dat het in Cambodja ook kon en zelfs goedkoper, maar daar wordt het vaak aangeboden na een bezoek aan de Killing Fields, wat ik dan weer een bizarre gedachte zou vinden...

Anyway, intussen ben ik aanbeland bij het 4e land in mijn reis: Cambodja, waar eerst de genocide door Pol Pot aanschouwd gaat worden, en later Angkor Wat. Na een prettige busreis was het echter wel even lastig mijn hostel te vinden. Na enig onderhandelen met de vele tuktukdrivers daar weet ik voor $1 een moto taxi te regelen die me wel even naar het hostel zou brengen. Althans, dat dacht hij, maar nadat hij eerst de verkeerde kant op was gereden kwam hij erachter dat hij toch de weg niet wist en het beter maar even aan andere tuktuk drivers kon vragen. Na nog minstens 10 keer rondvragen waar het was (ik wist intussen zelf al beter waar hij heen moest) kwamen we al wat meer in de buurt, en na een tocht van 45 minuten achterop een scootertje zonder helm of handvaten om aan vast te houden hadden we het toch eindelijk gevonden.

Nu lekker chillen aan de bar en morgen ga ik per quad naar de Killing Fields, en erna naar de Tuol Sleng prison, oftewel het genocide museum.