Nieuw-Zeeland deel 2: bergen, sterren, fjorden,etc

Op zaterdagochtend verlaten we Mount Peel en vertrekken we naar Lake Tekapo, met het idee hier de volgende nacht door te brengen. Echter gaat het reizen vrij makkelijk, en komen we iets na 12 uur al daar aan. Het meer staat bekend om zijn bijzondere blauwgroene kleur, met op de achtergrond bruine droge vlaktes en bergen, erg bizar om te zien. We besluiten daar te lunchen in een restaurant met steengrill. Wanneer het principe ervan wordt uitgelegd aan de Japanners naast ons, stijgt een gezamelijk "oooh" op, wanneer de serveerster een stokje met vlees op de hete steen legt. Bij ons wat minder bewondering, maar wel goed gegeten. Na de lunch besluiten we ook nog even de berg op te rijden om het meer van bovenaf te zien, en we worden wederom getraceerd op een magnifiek 360 graden uitzicht (en windkracht 10+).

Erna besluiten we door te rijden naar de voet van Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Tegen de avond en wanneer de nacht valt aanschouwen we waarom dit één van de beste plekken om sterren te kijken genoemd wordt (1 van de 5 Dark Sky Reservoirs/sites ter wereld). Duizenden sterren zijn zichtbaar in de helderste nacht, en je ziet de melkweg verschijnen, en het is misschien wel het mooiste wat we totnutoe gezien hebben!

Die ochtend staan we op tijd op om de 3 uur durende Hooker Valley track te lopen, ongetwijfeld vernoemd naar de enorme kloof die zich tussen 2 bergen bevindt. Eenmaal bij Hooker Lake aangekomen zien we een groot meer met een gletsjer, tegen de voet van de Mount Cook. Op de terugweg blijkt dat het een goede keuze was om vroeg te vertrekken, aangezien we steeds meer wandelaars tegenkomen en ook de eerste bussen Japanners arriveren, terwijl we op de heenweg slechts 3 anderen tegen zijn gekomen.

Hierna rijden we verder naar het zuiden, richting Queenstown. Op de weg hier naartoe staan de clay cliffs van Omarama aangegeven, welke Helena toevallig ergens tegen was gekomen, en we besluiten hier een tussenstop te maken. Om er te komen moeten we echter 8km onverharde weg over, en dat blijkt toch een stuk lastiger dan het lijkt, doordat de weg bijzonder slecht is. Met duct tape in de aanslag voor wanneer onze deuren eraf vallen, doen we er bijna een half uur over om de cliffs te bereiken, gelukkig zonder noemenswaardige schade. Gelukkig ook blijkt het de moeite meer dan waard te zijn. Spitse gele cliffs torenen boven ons uit en staan in schril contrast met de kale vlakte er omheen (waar wel de coolste schapen evah rondlopen; de wrinkly sheep, schapen waarvan het lijkt dat ze een veels te ruime coltrui aan hebben). We vergapen ons wederom als enigen daar aan een bijzonder stukje natuurschoon (de cliffs, niet de schapen).
Daarna rijden we door naar Arrowtown, een oud goudzoekers-stadje met een hoofdstraat in de stijl als in een oude western, om daar de nacht door te brengen. De reden hiervoor ligt 15km verder, waar Queenstown op ons wacht met alle mogelijke adrenalinekicks die je je kan bedenken. De dag erna gaan we met de gondel omhoog om daar 5 keer met een klein karretje (een stuk plastic, 4 bandjes en een stang waaraan de rem zit) de berg af te sjezen. Dat alles boven op de berg, waardoor de hele stad en het meer, met de bergen op de achtergrond kan zien. Erna vertekken we richting Milford Sound in de regio Fiordland; de naam zegt het al, de Nieuw-Zeelandse fjorden wachten op ons. In de buurt van Milford Sound, zo'n 4 uur rijden vanaf Queenstown, kamperen we en maken we eerst nog een wandeling bij Lake Gunn. Het bos waar we doorheen lopen lijkt wederom uit een Lord of the Rings-film te komen, met 50 tinten groen; je kan zien dat het hier regelmatig erg nat is. Wanneer we bij het meer aankomen worden we begroet door een klein vogeltje, wat nieuwsgierig op korte afstand om ons heen springt (en nee, dit is niet het begin van een sprookje). Wanneer we ons busje in kruipen merken we al dat het snel afkoelt, en wanneer we na een koude en niet echt comfortabele nacht wakker worden (om genoeg frisse lucht in het busje te krijgen slapen we met 2 ramen op een kiertje) zien we dat het gevroren heeft, en moeten we de voorruit krabben. Ja, ook hier, aan de andere kant van de wereld in de zomer, komt dat voor.

Wanneer we onze cruise tussen de Fjorden beginnen met een gratis ontbijt warmen we langzaam op, en zodra we de eerste zeehonden spotten is de moeizame start van de dag alweer vergeten. Later tijdens de cruise op de Tasman Sea (tussen NZ en Australië) zien we ook weer dolfijnen naast onze boot, dit keer een stuk groter dan de Hector-dolfijnen die we in Akaroa zagen. Hoewel we weer erg veel geluk hebben met het weer (geen wolkje te zien in het natste deel van Nieuw-Zeeland, met in totaal 7 meter regen en 200 dagen regen per jaar), staat er wel enorm veel wind, wat je vooral merkte toen de boot weer terugkeerde van open zee. Op de terugweg werd nog een 140 meter hoge waterval aangedaan, waarbij het voordek waar we stonden letterlijk tot onder de waterval voer. Gelukkig hebben we het zelf nog redelijk droog gehouden. Intussen zitten we alweer 400km verder in bijna het meest zuidelijke puntje van het zuidereiland, maar daarover later meer.

Het weer is hier nog steeds uitstekend, al hebben we wel ons eerste buitje gezien, welgeteld 15 seconde terwijl we aan het rijden waren. Ons busje houdt het nog steeds goed vol, ondanks dat we alweer bijna 2000km hebben gereden (maar met 473.000 km op de teller stelt dat weinig voor). Het plan is om binnenkort naar de Fox of Franz Josef Glacier te gaan, om hier over/door de gletsjer te gaan. Daarna hopem we richting Abel Tasman National Park te gaan, voor wat sea kayaking, en ongetwijfeld volgen onderweg nog diverse activiteiten en avonturen.