Skydiven, walvissen en zeehonden kijken

Onze laatste dagen op het zuidereiland zitten erop nu we op de ferry naar Wellington zitten. Na de Fox Glacier en de pancake rocks van Punakaiki zijn we doorgereden naar Karamea, een uithoek in het noordwesten waar maar 1 weg heen gaat, en om het weer te verlaten moeten we ook dezelfde weg weer terug. Onze bestemming lag niet zo zeer in het dorpje, maar nog 20km verder bij het Oparara Basin, waar indrukwekkende rotsen met een boog van ruim 200 meter en enkele grotten op ons wachtten. De weg er naartoe is een zeer slechte onverharde weg, maar het blijkt de moeite meer dan waard. De Operara Arch en de Moria Gate Arch waar we naartoe lopen zijn indrukwekkend en verborgen in een prachtig bos wat zo uit Avatar lijkt te komen. Daarnaast lopen we ook door 2 grotten waar het pikkedonker is, en spinnen, krekels en glowworms te vinden zijn. Buiten worden we opgewacht door een weka (kruising tussen een kip en een kwartel), die maar wat geïnteresseerd is wanneer we eten tevoorschijn halen.

Die middag rijden we door richting Abel Tasman National Park, met prachtige stranden en kraakhelder water is het een mooie plek om voor het eerst in onze reis ergens langer dan een dag te blijven. We overnachten wederom op een gratis camping, dit keer zo'n 30km voor onze eindbestemming. De dag erna valt helaas wat tegen; doordat we wat te lang bezig zijn met de komende dagen regelen (o.a. excursies/activiteiten en de ferry boeken) komen we te laat aan om nog te gaan sea kayaken, na 12 uur is dat blijkbaar al lastig. We besluiten te gaan zwemmen bij de Split Apple Rock, en erna gaan we naar een bijzondere, wederom gratis, camping. Daar worden we ontvangen door Don, een man met idealen, die op diverse plekken in de wereld heeft gewoond en gewerkt maar nu een mooi stukje grond heeft waar elke dag zo'n 8 à 9 campers komen te staan. Zijn principe is ruilhandel; we hoeven niets te betalen, maar hij wil graag dat we wat korte reviews voor zijn website schrijven, van wandelingen, excursies, etc. En in ruil daarvoor staan we op een prachtige campground van alle gemakken voorzien; gratis elektriciteit, water, toilet en zelfs gratis WiFi, gelegen aan een mooie rivier waar we dan ook nog gaan zwemmen. En Don heeft daarbij ook een moestuintje waar we zeker maar eens moesten gaan kijken. Daar treffen we Don weer aan, en voor we het weten staan we met onze handen vol paprika, sla, courgette, uien en kruiden, allemaal gratis! We eten die avond dan ook heerlijk én gezond. De dag erna stond weer een hoogtepunt op het programma, letterlijk en figuurlijk: Skydiven!

Van 16.500 voet, ruim 5km, wat zo'n 70 seconde vrije val betekende. Dat het hoog was merkten we ook toen we zuurstofmaskers kregen voor het laatste deel, en onze medepassagiers al even ervoor uit het vliegtuig waren gesprongen. Wij bleven met onze instructeurs (het was een tandemsprong) en natuurlijk de piloot over, en toen we daadwerkelijk naar buiten mochten zag je het hele gebied van de hoge bergen tot de blauwgroene zee. De sprong zelf begon met een dubbele salto achterover en erna heel, heel veel rondjes draaien (vond de instructeur leuk, mijn maag iets minder) en voor je het weet zijn de 70 seconde met 200km/u naar adem happen voorbij en opent de parachute. Het is een ontzettend gave ervaring met een magnifiek uitzicht, al was het wel een "bumpy ride" doordat er een storm aan zat te komen. Die middag rijden we door naar Kaikoura, waar we de dag erna walvissen gaan bekijken. Na een tussenstop om olie bij te vullen stoppen we onderweg ook 2 keer om zeehonden te bekijken; eerst zien we vele tientallen volwassen zeehonden op de rotsen en vlakbij de parkeerplaats, en later zien we in Ohau Stream de zeehondenpuppies spelen in een ondiep stroompje. De diertjes weten zich goed te vermaken, stoeien en jagen achter elkaar aan, zonder zich maar iets aan te trekken van ons als we op nog geen meter afstand op het voetpad staan toe te kijken.

Woensdagochtend gaan we naar de boot om walvissen te kijken. De dag ervoor waren nog diverse tochten geannuleerd door het slechte weer en kwamen er een aantal terug zonder iets gezien te hebben, maar al snel bleek dat we meer geluk hadden. De eerste walvis was gesignaleerd door de crew en je zag dat de spanning onder de inzittenden toenam, al waren er ook al genoeg afgehaakt om de binnenkant van een papieren zakje te bekijken door de toch wel wilde zee, die menig ontbijt naar boven bracht. Gelukkig hadden wij er weinig last van, en zagen we die tocht maar liefst 3 walvissen. Toen we op de terugweg ook nog langs een grote groep dolfijnen voeren, waarvan enkelen nonstop saltos en backflips aan het maken waren, was de trip helemaal compleet. Zeer voldaan rijden we vervolgens terug naar Blenheim, waar we een bezoek zouden brengen aan wijnhuis Villa Maria.

Na kort oponthoud door een lekke fietsband, en daaropvolgende bandenwissel, krijgen we een rondleiding gevolgd door een zeer geslaagde proeverij. Nu, de dag erna, zitten we dus in de ferry naar het noordereiland, en meren we spoedig aan in Wellington. Met nog ruim 2 weken in het vooruitzicht blikken we al terug op een geweldige tijd op het zuidereiland, en gaan we ongetwijfeld nog veel zien en meemaken in het noorden.