We arriveren op het noordereiland in Wellington, de hoofdstraat van het land. Hier bevindt zich het uitstekende Te Papa museum, dat diverse tentoonstellingen heeft, en daarnaast ook nog eens gratis is. Na eerst een interessant lesje geologie, met een kamer waarin een aardbeving van 5.0 op de schaal van Richter wordt nagebootst, en enkele opgezette dieren, waaronder de enige tentoongestelde reuzeninktvis ter wereld, komen we terecht in het deel waar de Eerste Wereldoorlog wordt beschouwd. De beelden, aankleding en de vertellingen zijn echt top, maar nog veel indrukwekkender zijn de enorme wassen/kunstof beelden, 2,4x zo groot, van diverse lotgenoten uit de oorlog. Zo zien we o.a. de soldaat aan de frontlinie, de dokter die een gewonde verzorgt en de achtergebleven echtgenote die hoort dat haar man is overleden. De beelden zijn naast het enorme formaat ook erg indrukwekkend doordat alles tot in kleinste details echt lijkt, met elke rimpel, elke haar en elk stukje decor dat zo levensecht nagemaakt is dat je bijna het idee hebt dat je naar een echte reus staat te kijken.

Hierna reizen we door naar de zuidkust, waar het enorm bleek te stormen. Na een overnachting waarin ons busje regelmatig heen en weer schudde van de wind, gaan we in de ochtend bij het lighthouse kijken. De weg er naartoe was vrij nieuw, maar door de storm en de zee is de weg op sommige plekken weggespoeld of afgebrokkeld, en zien we golven en het schuim op sommige stukken over de weg heen waaien. Het uitzicht vanuit de vuurtoren, met zijn 260 treden, en de enorme zeehondenkolonie onderweg maken het de moeite waard. Op de terugweg naar de wat meer bewoonde wereld maken we ook een stop bij The Pinnacles; een zand/grindlandschap dat door regen en wind in grote "orgelbuizen" is veranderd. Dit deed ons sterk denken aan de gele Clay Cliffs van Omarama die we eerder bezochten, maar het staat het beste bekend als decor van een scène van Lord of the Rings (deel 3, waar Aragorn en zn vriendjes het Army of the Dead gaat halen, zo zegt onze reisgids).

Daarna rijden we door naar Raetihi om de volgende dag de Tongoriro Alpine Crossing te lopen; zo'n 20km tussen 2 vulkanen door. Helaas zijn we de volgende dag niet de enige; doordat het een week lang redelijk slecht weer was geweest (naar het schijnt, wij hadden niets te klagen) waren zo'n 3500 anderen op hetzelfde idee gekomen. In het begin was het dan ook een soort avondvierdaagse waarbij we de hele tijd achter anderen aanlopen, maar gelukkig begon het na de eerste hut al een stuk rustiger te worden. De eerste paar uur loopt het ook omhoog tot het hoogste punt op ruim 1900 meter, en het is ook rondom het hoogste punt waar de mooiste plekken te zien zijn; Mount Doom van The Lord of the Rings is een bijna perfecte kegelvormige vulkaan, en de Red Crater en Blue Lakes zijn betoverend mooi. Kleuren zoals je ze normaal alleen op postkaarten ziet, ondersteund door een licht penetrante zwavelgeur, een warme ondergrond en opsteigende rookpluimpjes; aan alles is te zien dat we hier te maken hebben met een actieve vulkaan, welke in 2012 voor het laatst actief was. De tocht zelf is over het algemeen goed te doen, met uitzondering van enkele plekken waar je door los vulkaanzand naar beneden moet lopen. Het blijkt dat je je daar het meest efficient (en vooral zonder te vallen) voortbeweegt met een rennende beweging waarbij je steeds op je hakken landt, al ziet het er bij sommigen uit alsof ze als een mime speler in slow motion aan het hardlopen zijn. De tocht is absoluut een aanrader, waarbij we het geluk hadden de hele dag mooi zonnig weer te hebben gehad. Dat was voor velen ook maar goed ook, zo zagen we mensen die enkel een bidon bij zich hadden, maar zie je ook mensen in spijkerbroek, met slippers, kleine kinderen en zonder jas of vest de tocht lopen.

We overnachten die avond aan de kust, waarna we in de ochtend doorrijden naar Mount Taranaki; een andere vulkaan aan de westkust die als eenzame berg boven een heel vlak landschap uittorent. Na enkele korte wandelingen rijden we door over de Forgotten World Highway naar het noorden, via Whangamomona, een klein dorpje (30 inwoners) dat zichzelf uitgeroepen heeft als onafhankelijke staat. Het neemt zichzelf niet al te serieus, aangezien voormalig presidenten van het land o.a. een geit (die won door de overige stembiljetten op te eten) en een poedel waren. Na een korte lunch hier rijden we door op deze bijzondere en erg slingerende weg, door groene valleien, langs een oude spoorweg, door een éénrichtingtunnel en over lange stukken onverharde weg en ook een heus regenwoud. Onderweg is het nog wel even opletten, aangezien hier ook de meest suïcidale dieren zich bevinden, en moeten we diverse malen remmen voor overstekende kippen, een geit, een fazant en andere rare vogels. De bestemming is uiteindelijk Waitomo, waar we voor het eerst 2 nachten op dezelfde locatie doorbrengen. De reden hiervoor is de volgende activiteit die we geboekt hebben "black water cave rafting", wat weinig met raften te maken heeft, maar bestaat uit o.a. abseilen, klimmen, lopen, kruipen, tuben (met opblaasband door de grot drijven), en dat alles in een grot. Waitomo staat daarbij vooral bekend om zijn glowworms, en dat maakt het allemaal extra bijzonder. In het donker zien we dan ook duizenden wormpjes lichtgeven terwijl wij ons door een ondergrondse rivier bewegen.

Wij reizen weer verder, later meer.