Aan al het goede komt een eind

“When life gives you lemons, make lemonade" luidt een gezegde dat prima bij onze laatste week in Kiwi-country past. Waar het de eerste weken nog ontzettend meezat met het weer viel het de laatste anderhalve week soms letterlijk en figuurlijk in het water. Maar toch, ook dan heb je met een beetje geluk, goede wil en veel reizen nog een geweldige tijd hier. Nadat onze canyoning trip geannuleerd was door enorme regen, en we dus maar eerst naar het noorden gingen (zie vorige blog), was het nu weer tijd om weer richting het oosten te rijden, in de hoop de laatste week toch nog de beoogde canyoning trip te doen. Maar niet voordat we een boottocht door The Bay Of Islands gingen doen. Hier gaan we met een klein snel bootje de ruige zee op, waar het over metershoge golven regelmatig helemaal los van het water komt. Helaas gaat dan ook een deel van onze boottocht niet door doordat de zee te ruig is. Wel kunnen we nog een mooie wandeling maken over het eiland waar kapitein Cook aangemeerd is geweest, en een mooi groen eiland waar veel bedreigde vogels voorkomen. Hierna rijden we door naar The Coromandel, wat ook bekend staat om zijn mooie heldere water en prachtige stranden. Onderweg treffen we wat we al vreesden; veel regen, maar wanneer we bij de Cathedral Cove arriveren is het gelukkig droog en schijnt ook de zon weer. Na even zwemmen in de heerlijk warm zee, met golven van 2 tot 3 meter hoog, lopen we dan ook naar de Cathedral Cove. Het is een enorme boog/tunnel bij de zee, welke spits toeloopt, en waar je ook onderdoor kan lopen, zolang de golven niet te ver komen. Met de kleurrijke rotsen is het echt een aanrader. Na het veel minder indrukwekkende Hot Water Beach (graaf hier een kuil tijdens laagtij en het water wat erin komt te staan kan wel tot 60 graden worden) rijden we door naar de Karangahake Gorge.

Hier maken we een bijzondere wandeling door een gebied dat gevormd is door de gouddelvers in de 19e eeuw. Je loopt hier soms letterlijk over de geschiedenis heen, doordat het pad deels gevormd is door de spoorrails die destijds gebruikt werd, en het loopt ook deels door een lange donkere spoortunnel en kleinere tunnels in de bergen. Daarnaast vind je op en naast het pad de buizen en ander metaal dat al vele jaren aan het wegroesten is, en dat alles in de prachtige natuur die de Gorge te bieden heeft.

Doordat het reizen wat langzamer gaat en de tussenstops wat langer duren dan gepland besluiten we af te stappen van ons ambitieuze plan nog helemaal naar de oostkust te rijden, en gaan we door naar Tauranga, de surf-hoofdstad van het land. Na eerst de pro's aan het werk te zien op de gigantische golven regelen we een surfles voor de dag erna, maar helaas wordt deze ook geannuleerd door het slechte weer. Na wederom een mooie wandeling (en ook nu is het weer net even droog!) willen we naar Thames rijden, om donderdag toch nog te gaan canyonen, maar helaas: het is wederom geannuleerd door een te hoge waterstand en meer slecht weer op komst, en de dagen erna gaat het ook niet meer lukken.

Tijd voor plan B, of eigenlijk plan D, of plan Z. We besluiten dat we toch graag gaan canyonen en dat blijkt ook in de buurt van Auckland mogelijk te zijn, dus regelen we dat, met daarbij de waarschuwing dat er een storm op komst is en er best een kans is dat het donderdag niet doorgaat, maar dan zouden we vrijdag nog in een andere canyoning trip van het bedrijf meekunnen. Omdat het slechts een klein uurtje omrijden is reizen we via Rotorua, omdat ik ook nog de wens had een keer te gaan bungeejumpen, en aldus geschiede. Niet veel na het aanmelden werden mijn benen vastgesnoerd en ging het naar boven, om daar, genietend van het uitzicht en de intussen stromende regen naar beneden te springen en wat aan een touw te bungelen. 1 minuut en 50 seconde later stond ik weer beneden. Die nacht regent het weer ontzettend hard, en later horen we dan ook dat het noodweer is geweest, met evacuaties in delen van het land en ook delen van Auckland die zonder stroom hebben gezeten.
Eigenlijk tot onze verbazing wordt het canyonen in de Blue Mountains eens niet geannuleerd, en voor we het weten staan we met 5 anderen en 2 gidsen onze gear te pakken. Doordat het waterniveau erg hoog is (de ene gids wilde het zelfs annuleren, maar de andere gids bepaalt uiteindelijk dat we wel doorgaan) ziet het programma er iets anders uit dan normaal. Dit betekende iets minder abseilen en vaker springen, sliden en klimmen. Het maakte het er zeker niet niet minder leuk om, en de vele sprongen in het soms diepe en soms niet diepe water waren dan ook steeds iets om naar uit te kijken wanneer we ons door de jungle en de rivier voortbewegen. Daarnaast staat tijdens de tocht ook een stukje rotsbeklimmen zonder touw (of safety) op het programma, met de rug naar het water dus wanneer het misgaat val je enkel in het water, en doen we onderweg ook een abseil van 25 meter van een waterval.

Na het canyonen rijden we door naar Muriwai, een klein dorpje aan zee vlakbij Auckland, met mooie zwarte stranden. Hier komen toeristen enkel voor 2 redenen; het strand/surfen of de enorme kolonie Jan van Genten die daarop de rotsen leven. Wanneer we daar een wandeling in de duinen maken zien we dan ook vele honderden van deze vreemde vogels zitten, op soms nog geen 5 meter afstand van het uitzichtpunt. Het lijkt net een National Geographic aflevering, met de vreemde rituelen en gedragingen die de vogels vertonen, waarbij enkel het commentaar van David Attenbrough ontbreekt.

Die nacht regent het weer hard, wat niet ideaal is voor onze zwemspullen die buiten hingen te drogen, want die hadden we vanochtend wel nodig. We gingen namelijk toch nog iets doen wat al eerder op de planning stond: surfen. Gelukkig met iets kleinere golven dan we eerder troffen hebben we vanochtend onze eerste surfervaring opgedaan, en hoewel erg zwaar en soms vermoeiend, met veel vallen en opstaan, was de voldoening des te groter wanneer we toch onze eerste golven surften. Dit alles onder het toeziend oog van tientallen Chinezen, die vooral naar het strand waren gekomen om andere niet-vliegende vreemde vogels te fotograferen. Intussen zijn we klaar voor het laatste hoofdstuk van de reis: de terugreis. Vanochtend hebben we na ruim 7200km rijden toch afscheid moeten nemen van ons geliefde busje en vertrekken we zo voor onze 30 uur durende terugreis, en nemen we met een grote glimlach en heel veel mooie herinneringen afscheid van dit prachtige land.

PS: eigenlijk zijn we nu in Dubai aan het wachten op de laatste vlucht naar huis, omdat gisteren het plaatsen van het verhaal niet lukte door een storing, maar goed.