Intussen zijn we ruim 5200km van Moskou verwijderd, waarvan we 5183km per trein hebben afgelegd. Het eerste stukje van 27 uur naar Yekaterinaburg deelden we de coupé met de Russische oma Elena. Dat ze oma is merkten we al vrij snel toen we ons beddengoed inspecteerden om ons bed op te maken. Ze was ervan overtuigd dat wij dat niet zouden kunnen, of dat zij het beter kan, dus niet veel later stond ze hoofdschuddend ons bed op te maken. Het was het begin van een bijzondere vriendschap. De vrouw sprak enkel Russisch (op 2 woorden Duits na, "Großmutter" en "slecht"), maar met behulp van een vertaal-app hebben we nog enkele woorden kunnen wisselen. Ze had duidelijk het beste met ons voor, aangezien we later geld aangeboden kregen om wat te gaan eten in het restaurant, wat we beleefd weigerden, maar daarna kregen we alsnog eten van haar. Toen we haar vertelden dat we naar Mongolië en China gingen was haar reactie "ben je wel voorzichtig?" en "pas op met wat je eet", zoals het een echte grootmoeder betaamt. Ze was daarbij ook de enige met wie we nog enigszins communiceerden, aangezien in de trein eigenlijk alleen Russen zaten, al dan niet in beschonken toestand. Zo was de eerste veel te dronken Rus die zich beklaagde bij het personeel dat ie geen alcohol meer kreeg binnen het uur gesignaleerd.

Uiteindelijk komen we aan in Yekaterinaburg, en na uitbundig uitbundig uitgezwaaid te zijn door Großmutter lopen we naar ons hostel. Ook hier blijkt dat het aantal niet-Russische toeristen zeer beperkt is, en in ons hostel is de zeer vriendelijke Russische eigenaar ook de enige persoon die we er zien. Hij geeft ons diverse tips en leert ons wat woorden Russisch, en bakt later ook pannekoeken voor ons, als dank voor de Euro-munten die graag wilde om op de muur te plakken. Gedurende de dag die onze treinreis opbreekt verkennen we Yekaterinaburg, een relatief grote doch beloopbare stad, waar je langs alle hoogtepunten komt door een rood geverfde lijn op de voetpaden te volgen. Hierdoor zien we de 35 "hoogtepunten" van de stad, van de wel degelijk indrukwekkende Church on the Blood, ten nagedachtenis aan de in deze stad vermoorde Ramanovs, tot de iets minder indrukwekkende monumenten en voormalige huizen van plaatselijke "beroemdheden". Hierdoor zie je allerlei bezienswaardigheden, waaronder ook het Qwerty monument (een enorm stenen toetsenbord), een Beatles-monument en een Michael Jackson-monument (welke geen van allen ook maar in de buurt zijn geweest van deze stad), als het oude huis van Boris Yeltsin. Opvallend zijn vooral de kerken, waarin zoals overal in Rusland de binnenkant en de ui-vormige daken versierd zijn met veel goud(-verf), en waarbinnen de gelovige Russen een favoriet schilderij uit lijken te zoeken om vervolgens het te kussen (gelukkig zit er altijd een glasplaat voor, maar het zal ongetwijfeld goed zijn voor de weerstand).

Hierna stond ons het langste stuk van de treinreis te wachten: zo'n 58 uur reistijd en 3300km te overbruggen betekende dat we 3 nachten in de trein door zouden brengen. Het was een stuk waar we naar uitkeken, maar ook een beetje tegenopzagen. Zouden we onszelf (of elkaar) niet enorm gaan vervelen? En zouden we erna niet doodmoe zijn en stinken als de zwervers die we al teveel hebben gezien? Gelukkig niets van dit alles. Met een uitzicht dat soms monotoon is, maar vaak ook fascinerend, en diverse markante figuren in onze wagon en genoeg spelletjes, boeken en een film voor onderweg, gaat de tijd vlot voorbij. Het landschap is in het eerste stuk vaak erg nat en drassig, waardoor je ziet dat houten palen voor de elektriciteit omhoog worden gehouden door betonnen palen, alsof het steltlopers zijn, om houtrot tegen te gaan. Opvallend is ook hoe vlak het landschap is, en pas na 24 uur reizen we voor het eerst door een tunnel of onder een viaduct door, terwijl we langs dorpjes reizen waar de tijd lijkt stil te hebben gestaan. Hier zien we hoe ze soms afhankelijk zijn van een waterput, en menigeen een outhouse/wc-hokje in de tuin heeft staan. Ik bedenk me dat het meest moderne wat zij dagelijks zien waarschijnlijk onze trein is, of het moet de Lada zijn die voor het huis op de ongeasfalteerde weg staat weg te roesten. Ook hier zie je soms hoe nat en moerasachtig het soms is, waardoor je huizen soms zo scheef ziet staan dat als je een schilderij aan de verkeerde kant op zou hangen, het huis waarschijnlijk van ellende in elkaar stort. Of de ontelbare berkenbomen die soms uit pure ellende ombuigen en vergaan tot de bruine massa die zich onder hen bevindt.

Het stuk na Krasnoyarsk is wat afwisselender en heuvelachtiger, waardoor de uitzichten er alleen maar beter op worden, en de tijd vliegt voorbij. Nu het grootste stuk treinreis achter de rug is heb ik toch een beetje een dubbel gevoel. Aan de ene kant had ik best nog een dagje langer door willen reizen, aan de andere kant zijn we nog lang niet bij onze eindbestemming in Beijing, en biedt het ook weer een fijn rustpunt tijdens de lange tocht. Want het gebrek aan lichaamsbeweging, ruimte en privacy maken het soms ook wel weer zwaar. Maar toch ga ik de mensen missen, van de vrouw in gele regenjas, die bij elke stop haar poedel uitlaat, alvorens een selfie met het dier te maken voor het lokale station, tot de vrijwel tandenloze verkoper die elk uur langskomt met zijn karretje, schreeuwend door de wagon komt gereden om te vragen of iemand "sjieps, twiex of pistachios" wil.

Maar wat ik minder ga missen zijn toch wel de schreeuwende kinderen die op dag 2 in de coupé naast ons kwamen genesteld om vervolgens de volledige gang als hun speeltuin te gebruiken, of de kille blik van de shag-rokende serveerster, die nog minder warmte uitstraal en nog stoffiger is dan de Sovjet-Unie mat die bij ons in de coupé ligt. Ach, we gaan het zien, morgen reizen we weer verder, nu eerst even een nachtje in Listvyanka aan het Baikal meer, zonder het oneindige geluid van de rails, de airco (die meer geluid dan verkoeling veroorzaakte) of de huilende kinderen.