Ho Chi Minh City

Na een laatste avond in Hue, waarin de hoogtepunten vele gratis shotjes en een race met 2 riskjas (de bestuurders voorin, ik en een Engelsman fietsend) waren was de dag erna vooral 1 van reizen. Uitkateren in de business class lounge was niet slecht moet ik zeggen, en dat de vlucht 1 uur vertraging had was niet zo'n ramp zo.

In Ho Chi Minh City aangekomen na middernacht zag ik op het eerste gezicht meer van hetzelfde: de taxichauffeur probeerde meer geld uit mij te krijgen dan zijn meter aangaf (zonder succes) en het verkeer was nog chaotischer dan in Hanoi! Gelukkig was ik al snel bij mijn hostel, waar ik naar mn dorm gewezen wordt.

Gisteren ben ik dan ook naar het War Remnants museum geweest, wat als 1 van de hoogtepunten van Saigon (zoals het vroeger heette) genoemd wordt. In dit museum staan de foto's en verhalen duidelijk centraal; sterker nog, buiten dat valt er weinig te zien (enkele tanks en vliegtuigen buiten en enkele mijnen/bommen). Maar net als in de Hao Lo gevangenis in Hanoi weten deze foto's een verschrikkelijk verhaal te vertellen, zei het vanuit Vietnamees standpunt.

De oorlogsmisdaden van de VS hier worden duidelijk blootgelegd wanneer je eerst de geschiedenis doorneemt en vervolgens de gevolgen van napalm tot de beruchte Agent Orange ziet. Deze laatste bevatte het besproeien van het land met biologische wapens die dioxine bevatten, 1 van de giftigste stoffen die men kent. De foto's van misvormde mensen, in elke vorm die je je maar kan bedenken, maken diepe indruk, en als ik later die dag op straat een vergelijkbaar misvormde man tegen kom komt toch een duidelijke haat richting het Amerikaanse regime van toen op. De mensen om me heen waren duidelijk geschokt bij het zien van de foto's en lezen van de verhalen, 1 vrouw barstte zelfs in tranen uit.

De foto's verhulden niets van de verschrikkelijke oorlog, en ook half vergane lijken door fosfor bommen of Vietnamese burgers die afgeslacht werden, werden vol in beeld gebracht. Ondanks dat duidelijk is van welke kant dit verhaal verteld wordt maakt het toch diepe indruk, en krijg je hiermee respect voor de Vietnamese bevolking, die zich keer op keer op weet te klimmen na vele tegenslagen.

Het Independance Palace wat ik erna bezoek maakt dan ook weinig indruk; je ziet enkele vergaderzalen, een helikopter op het dak en de tunnels waarin vroeger de president nog rondliep. Gelukkig is er aan het einde nog een video die getoond wordt die nog wat inzicht geeft in de oorlog, wat het meest interessante is van het hele Palace.

Die avond ga ik nog enkele biertjes drinken met wat mensen die ik in het hostel heb ontmoet, en voor €0,25 per pul smaakt het toch best lekker, op (te) kleine plastic stoeltjes aan de straatkant. Vandaag doe ik een tour door de Mekong Delta, en dan maar eens kijken of ik morgen naar de loopgraven ga ten noorden van Saigon of door naar Cambodja. Wordt vervolgd!