Gevangen in Vang Vieng

Zo, tijd voor een update. Waar het vorige verslag eindigde in Luang Prabang zijn we daar intussen weer weg, en ook Vang Vieng hebben we inmiddels achter ons gelaten.

In Luang Prabang hadden we nog een erg leuke avond; nadat we eerst naar Utopia Bar zijn gegaan, hebben we de avond afgesloten op de bowlingbaan. Klinkt misschien vreemd, maar dit is wat een groot deel van de backpackers doet, aangezien ze in de stad alles om half twaalf moeten sluiten en de bowlingbaan tot 2 uur open blijft. Iets waar de lokale tuktuk-drivers maar wat graag gebruik van willen maken, al betekende dat voor 1 van hen een lekke band toen we met 14 in een 9 persoon tuktuk probeerden te frotten. Gelukkig stond daarachter zijn concurrent met een busje voor 12 personen, waar we wel met zn allen in pasten. In goed gezelschap bleek het dus ook erg gezellig, waardoor we niet heel erg blij waren dat de dag erop om 9 uur ons busje naar Vang Vieng klaar stond.

En zo vertrokken we, in een minivan van Luang Prabang naar Vang Vieng. Tenminste, nadat de chauffeur en 4 van zijn collega's meerdere keren geteld hadden hoeveel mensen er in het busje zaten. Nadat alle verantwoordelijken erover eens waren dat we met zn achten waren mochten we weg.

Dat de Laotiaanse wegen niet super zijn wisten we wel, maar blijkbaar hadden we de échte Laotiaanse "wegen" nog niet gezien. Regelmatig moest het busje hard remmen om een kuil, kip, koe, kat, hond of mens te ontwijken, of wanneer de weg helemaal weg was. Door elkaar geschud en helemaal misselijk van alle bochten was iedereen dan ook blij dat we na 2 uur even een korte stop maakten. De in totaal 6 uur durende tocht was qua comfort een dieptepunt, maar qua uitzicht toch een hoogtepunt. Dwars door kleine dorpjes, langs boerderijtjes, rijstvelden en bergen, werd onze misselijkheid afgewisseld met verbazing hoe mooi dit land toch is. Eenmaal aangekomen in Vang Vieng vonden we al snel een prima hostel voor nog geen 6 euro per nacht, met eigen badkamer en tv.

De dag erna stond het "tuben" op het programma; in een opgeblazen binnenband van de rivier af dobberen. Deze activiteit was zo'n half jaar geleden nog dé activiteit om een Darwin-award in de wacht te slepen. [Voor mensen die onbekend zijn met deze term: een Darwin-award wordt toegekend aan mensen die door eigen stommiteiten om het leven zijn gekomen, en een duidelijk voorbeeld zijn van het "survival of the fittest".] Voorheen stond Vang Vieng namelijk bekend om duizenden stomdronken jongeren die bijvoorbeeld bezopen van een 10 meter hoge schans te water gaan, zich aan een touw het water in slingeren of van een duikplank/stellage springen waar het water duidelijk niet diep genoeg is. Deze springbreak-praktijken (het Amerikaanse carnaval, zonder verleden maar met evenveel drank) zijn vorig jaar aan banden gelegd, waardoor er nu nog maar 1 bedrijf was waar je de banden kon huren en slechts 1 of 2 bars aan de waterkant nog open waren (waar het eerder een soort kroegentocht aan het water was).

Desniettemin viel er nog genoeg te genieten, en met een divers gezelschap dreven we de rivier af. Wel stond deze erg laag, wat ervoor zorgde dat ik mijn knie over een scherpe rots schaafde, maar verder viel de schade mee. In een prachtige omgeving, soms ingehaald door tientallen Chinezen in kajak, dreven stroomden we terug naar het dorp. Helaas had onze net gekochte "dry bag" zijn werk niet goed gedaan, het was meer een "wet bag" geworden; al onze spullen waren doorweekt, inclusief geld en handdoek, maar we hadden gelukkig geen camera of telefoon meegenomen dus de schade viel te overzien.

In de avond zijn we eerst nog Indisch gaan eten en hebben we erna nog wat gepoold met onze nieuwe vrienden. De dag erop was "when the shit hit the fan"... Helaas was ons darmstelsel na 3 weken Thais en Laotiaans eten nog niet opgewassen tegen het Indisch van de dag ervoor, wat ervoor zorgde dat we de hele dag ziek op bed/op de wc hebben doorgebracht. Ook de dag erna waren we beiden nog ziek, maar toch besloten we door te reizen, aangezien Vang Vieng ons niets te bieden had; het is gewoon een erg lelijk dorp waar buiten tuben en zuipen bizar weinig te beleven valt. Of je moet heel erg van Friends of Family Guy houden, want dat staat in elke bar hard aan met alle tafels verplicht richting tv gericht.

Dus vertrokken we weer verder naar het zuiden. Met een diarreeremmer, paracetamol en reistablet op ging de tocht gelukkig relatief eenvoudig. Veel minder bochten en een chauffeur die goed doorreed zorgen ervoor dat we nu in de hoofdstad Vientiane zitten.

Vandaag gaan we hier maar eens rondkijken wat er te zien en doen is, want waarschijnlijk wordt dit onze laatste bestemming in Laos waarna we ieder onze eigen weg gaan, ik naar Vietnam en Paul naar het zuiden van Thailand.